Bir zamanlar bir ağustos böceği ve bir karınca varmış. Yaz boyunca ağustos böceği, dalların arasında şarkılar söyleyip eğlenirken karınca durmadan çalışır, yiyecek toplarmış. Ağustos böceği, karıncanın bu telaşını gördükçe ona şaşırır, “Neden bütün yaz çalışıyorsun? Gel, biraz eğlenelim!” dermiş.

Karınca ise, “Ben kış için hazırlık yapıyorum. Hava güzelken yiyecek biriktirmeliyim, yoksa soğuklarda aç kalırım,” diye cevap verirmiş. Ancak ağustos böceği, karıncanın bu sözlerini ciddiye almaz, “Kışa daha çok var. Şimdi eğlenme zamanı!” diyerek şarkı söylemeye devam edermiş.

Günler geçmiş, yaz sona ermiş, sonbahar gelip geçmiş ve nihayet kış gelmiş. Kar, toprağı örtmüş, hava soğumuş. Ağustos böceği aç ve üşümüş bir halde yiyecek bulmaya çalışmış ama hiçbir şey bulamamış. Sonunda karıncanın kapısını çalmış.

Karınca kapıyı açmış, karşısında üşüyen ve aç ağustos böceğini görünce ona, “Yazın seni uyarmıştım, şimdi kış geldi. Neden o zaman hazırlık yapmadın?” demiş. Ağustos böceği pişman bir şekilde başını öne eğmiş.

Karınca, ağustos böceğine bir süre baktıktan sonra ona biraz yiyecek verip kışı atlatmasına yardım etmiş. Ama ona bir ders vermeyi de ihmal etmemiş: “Bu kışı geçirebilmen için sana yardım ediyorum, ama unutma, her şeyin bir vakti vardır. Çalışmanın önemini anlamışsındır umarım.”

Ağustos böceği, karıncanın sözlerinden ders almış ve bir daha asla hazırlıksız kalmamak için çalışkan olmaya söz vermiş.

Son.