Bir varmış, bir yokmuş, uzak diyarlarda Ayışığı Ormanı adında büyülü bir yer varmış. Bu orman, sadece geceleri canlanır ve yalnızca uykuya dalmak üzere olan çocukların rüyalarına yol gösterirmiş. Her gece, gökyüzünde ay parladığında, ormandaki ağaçlar altın yapraklarını hafifçe sallayıp büyülü bir ninni söylemeye başlarmış. Bu ninni, yumuşak rüzgarlarla ormandan geçer ve çocukların uykularına tatlı rüyalar getirirmiş.

Ayışığı Ormanı’nda bir küçük baykuş yaşarmış. Adı Luna olan bu baykuş, ormanın en bilge canlısıymış. Her gece, uyumakta zorluk çeken çocukları bulur ve onlara tatlı rüyalar götürürmüş. Luna’nın kanatları yumuşacık olduğu için gökyüzünde hiç ses çıkarmadan uçabilirmiş. Kanat çırptığında, hafif bir ışıltı saçılır, bu ışıltılar çocukların odalarına yıldız gibi süzülürmüş.

Bir gece, Luna, küçük bir çocuğun penceresinden içeri bakmış. Küçük kız, yatağında dönüp duruyor, bir türlü uyuyamıyormuş. Luna, ona yaklaşıp, “Merak etme küçük dostum, şimdi seni Ayışığı Ormanı’na götüreceğim,” demiş. Ve kanatlarını hafifçe sallayarak odayı bir rüya tozuyla doldurmuş.

Gözlerini kapatan küçük kız, kendini bir anda büyülü Ayışığı Ormanı’nda bulmuş. Etrafında dev ağaçlar, altın yapraklar ve parlayan çiçekler varmış. Ormanın içinden bir su sesi geliyormuş; berrak bir nehir, ay ışığında gümüş gibi parlıyormuş. Küçük kız, nehir kenarına oturup Luna’nın yanında yıldızlarla dolu gökyüzünü seyretmiş.

Luna, kıza bakarak, “Bu orman, sadece huzurlu kalplerin girebileceği bir yer. Her yaprak, her rüzgar fısıltısı, seni tatlı rüyalara taşıyacak,” demiş.

Küçük kız, Luna’nın söylediklerini dinleyerek gözlerini kapamış. Kalbinde büyük bir huzur hissetmiş. Altın yaprakların ninnisi onu tatlı bir uykuya çağırmış.

Ayışığı Ormanı’nda her şey huzurlu ve sessizmiş. O andan sonra küçük kız her gece bu ormanda tatlı rüyalar görmeye başlamış ve her sabah mutlu bir şekilde uyanmış.

Son.