Bir zamanlar, Keloğlan yine köyünün etrafında dolaşırken, ormanda kaybolmuş. Her yeri karış karış bilmesine rağmen, orman o gün ona farklı görünüyormuş. Ne yapsa yolunu bulamamış. Keloğlan, “Ah ne yapacağım şimdi?” diye düşünürken, bir ağacın dalında oturan yaşlı bir baykuş görmüş. Baykuş, bilge gözlerle Keloğlan’a bakmış ve konuşmuş:

“Ne arıyorsun, ey Keloğlan?”

Keloğlan şaşkınlıkla, “Yolumu bulamıyorum, bilge baykuş. Bana yardım eder misin?” demiş.

Baykuş, kanatlarını yavaşça açmış ve ona şöyle demiş: “Yolunu bulmak için, etrafına değil, içindeki sesi dinlemelisin. Ormanın seni nereye götürdüğünü hisset.”

Keloğlan önce ne demek istediğini anlamamış ama bir süre düşündükten sonra gözlerini kapatmış. İçinden bir ses ona doğru yolu gösterecekmiş gibi gelmiş. Kalbini dinleyerek yürümeye başlamış ve kısa bir süre sonra tanıdığı bir patikaya çıkmış.

“Teşekkürler bilge baykuş!” diye bağırmış Keloğlan, baykuş ise göz kırparak ormanın derinliklerine doğru uçmuş. O günden sonra Keloğlan, ne zaman zor bir duruma düşse, içindeki sesi dinlemeyi öğrenmiş.

Son.