Bir zamanlar, yeşil ormanların derinliklerinde sevimli bir küçük ayıcık yaşardı. Adı Miki olan bu ayıcık, annesiyle birlikte ormanın en güzel köşelerinden birinde yaşıyordu. Miki, çok meraklı ve neşeli bir ayıcık olup, her gün yeni maceralara atılmayı severdi.

Bir sabah, Miki uyanıp annesinin yanından kalktı. Ormanda gezinmek, yeni arkadaşlar edinmek ve yeni şeyler keşfetmek için sabırsızlanıyordu. Annesi ona, “Miki, ormanda dikkatli ol ve asla yalnız gitme. Ormanda tehlikeler olabilir,” dedi. Miki, annesinin sözlerini dinleyerek ormana doğru yola çıktı.

Miki ormanın derinliklerine gittiğinde, çok güzel çiçekler, ağaçlar ve kuş sesleriyle karşılaştı. Ancak bir süre sonra, Miki ormanda kaybolduğunu fark etti. Önce korkmuştu ama sonra, macera duygusu yeniden canlandı. Kendi kendine, “Merak etme, arkadaşlarımın yardımıyla eve dönebilirim!” dedi.

Miki, ormanda dolaşmaya devam etti ve hemen karşısına bir tavşan çıktı. “Merhaba, küçük ayıcık! Neden bu kadar üzgünsün?” diye sordu tavşan. Miki, kaybolduğunu ve eve nasıl döneceğini bilmediğini anlattı. Tavşan, ona yardım etmeyi teklif etti. “Benimle gel, seninle ormanın diğer tarafında bulunan koca ağacın yanına gidebiliriz. Belki oradan yolunu bulabilirsin,” dedi.

Miki, tavşana minnettar kalarak onunla yürümeye başladı. İkisi birlikte eğlenceli bir yolculuğa çıktılar. Yolda, Miki’nin çok sevdiği meyveleri toplayarak yemeyi de unutmuyorlardı. Ancak ormanın derinliklerinde ilerlerken, karşılarına bir tilki çıktı. Tilki, çok kurnaz görünüyordu ve Miki’ye, “Neden buradasın, küçük ayıcık?” diye sordu. Miki, kaybolduğunu ve eve dönmeye çalıştığını söyledi.

Tilki, gülümseyerek, “Eğer benimle gelirsen, eve ulaşmanı sağlayabilirim,” dedi. Ancak Miki, annesinin uyarısını hatırlayarak dikkatli olmaya karar verdi. Tavşan hemen devreye girdi ve “Biz seninle gelmek istemiyoruz, biz kendi yolumuzu bulacağız,” dedi. Tilki, tavşanın cesaretini görünce biraz sinirlendi ama Miki ve tavşana bir şey yapmadı.

Miki ve tavşan, tilkinin yanından hızlıca uzaklaştı. Yolculuklarına devam ederken, sonunda koca bir ağaç buldular. Ağacın altında, çok sayıda kuş ve diğer hayvanlar toplanmıştı. Miki, oradaki hayvanların yardımını istemeye karar verdi. Kuşlar, Miki’ye gökyüzünden baktıklarını ve evinin yönünü gösterdiklerini söylediler.

Hayvanlar, hep birlikte Miki’ye yol gösterdiler. Miki, minnettarlıkla onlara teşekkür etti. Yavaş yavaş evin yolunu bulmaya başladılar. Miki, ormanın içinde yürürken annesini düşünüyordu. Annesinin sözlerini hatırladı ve artık kaybolmadığını anladı. Sonunda, Miki ve tavşan evin yolunu buldular.

Miki, evine döndüğünde annesi kapıda onu bekliyordu. “Miki, seni çok merak ettim!” dedi annesi. Miki, annesine tüm maceralarını anlattı. O günden sonra, Miki daha dikkatli olmaya ve annesinin sözlerine uymaya karar verdi. Arkadaşlarıyla birlikte maceralar yaşamaya devam etti ama her zaman annesinin yanında kalmayı tercih etti.

Ve böylece, Miki küçük ayıcık, dostlarıyla birlikte yeni maceralara atılmaya devam etti ama asla kaybolmamayı öğrendi.

Son.