Bir zamanlar, denizin ortasında küçük ama büyülü bir ada varmış. Bu adanın adı Uyku Adası’ymış ve sadece uykuya dalmak isteyenlerin ulaşabildiği, sessiz ve huzur dolu bir yer olarak bilinirmiş. Ada, yumuşacık kumları, hafif esen rüzgarları ve masmavi gökyüzüyle herkesin rüyalarında görmek isteyeceği kadar güzelmiş.

Adanın ortasında, yavaşça akan bir nehir varmış. Bu nehir, orada yaşayan küçük bir rüzgarın eviymiş. Bu rüzgarın adı Fısıltı’ymış. Fısıltı, geceleri uykusuz kalan çocukların imdadına koşar, onlara sakin ve huzurlu bir uyku getirmek için adadan ayrılırmış. Her gece, rüzgar hafif bir esintiyle denize doğru süzülür, sonra da uykusu kaçan çocukların pencerelerine varırmış.

Bir gece, Fısıltı, deniz üzerinde tatlı tatlı eserek bir kasabaya gelmiş. Bu kasabada, küçük bir çocuk yatağında dönüp duruyormuş. Fısıltı, pencerenin yanında durmuş ve çocuğa seslenmiş: “Merhaba küçük dostum, ben Fısıltı. Seni Uyku Adası’na götürmeye geldim. Orada seni bekleyen huzurlu bir rüya var.”

Çocuk, Fısıltı’nın yumuşak sesiyle kendini rahatlamış hissetmiş. Fısıltı, usulca odanın içine süzülmüş ve çocuğun saçlarına hafifçe dokunarak, ona adanın büyülü manzarasını göstermiş. Gözlerini kapayan çocuk, kendini bembeyaz kumların ve berrak denizin olduğu Uyku Adası’nda bulmuş. Adanın ortasında akan nehir, yumuşak bir ninni gibi şırıldıyormuş ve adanın rüzgarı çocuğu sarıp sarmalıyormuş.

Çocuk, bu huzurlu ortamda kendini bulutların üzerinde gibi hissetmiş. Fısıltı ona, “Burada, hiçbir kaygı yok, sadece huzur var. Sakin bir uykunun keyfini çıkar,” demiş. Ve rüzgar, yavaşça çocuğun etrafında dönerken, onu tatlı bir uykuya daldırmış.

Uyku Adası’nda zaman hep aynı kalırmış, çünkü burası sadece rüyalar için var olan bir yerdi. Çocuk, rüya boyunca adada dolaşmış, denizin sesiyle rahatlamış ve kendini kuş gibi hafif hissetmiş. Sabah olduğunda, gözlerini açmış ve Fısıltı’nın hala hafifçe esen nefesini hissetmiş. Uyandığında içi huzurla doluymuş ve artık çok mutluymuş.

O andan sonra, çocuk her gece Uyku Adası’nı hayal ederek yatağa gitmiş ve her seferinde Fısıltı’nın onu oraya götüreceğini bilerek huzurla uykuya dalmış.

Son.